Ned Ludd miał rację!

Nie mów, że technologia jest neutralna. Codziennie idę przez miasto i każdego dnia maszyny błyskając światłami mówią mi co mam robić. Wielkie asfaltowe ścieżki przebiegają mi drogę, po której suną gigantyczne pędzące maszyny, maszyny które mogłyby mnie zabić gdybym wszedł im w drogę, które już powoli duszą mnie spalinami wypełniającymi powietrze.

Wkoło mnie stoją wysokie budynki, szkaradne potworności ze szkła, stali i betonu, obezwładniające w swojej potędze i sterylności. Śnię, że stają się ruinami pochłoniętymi przez las. Lecz na razie te konstrukcje – twory maszyn – są domem innych maszyn. Maszyn na których nagrane są kłamstwa jakimi społeczeństwo opisuje moje życie – jak i życie innych, które elektronicznymi błyskami i sygnałami mogą przetwarzać kłamstwa i w ten sposób kontrolować nasze życie.

A wszystko to nie przyszło znikąd. Drogi, auta, ruch uliczny, światła, drapacze chmur, komputery nie mogłyby istnieć gdyby każdego dnia fabryki nie pożerały milionów ludzkich istnień. Maszyny kontrolują ich codzienne czynności określając ich ruchy, pochłaniając ich czas by produkować więcej maszyn. Wytchnienie przychodzi tylko wtedy, gdy kontrolujące ich maszyny popsują się – lub gdy sami je popsują. Wtedy przez chwilę nie są maszynami. Nie mów, że technologia jest neutralna – nie jestem aż tak ślepy, by w to uwierzyć!

Nie widzisz? Każda najdrobniejsza maszyna – każdy samochód, komputer, każda fabryka, każdy robotnik – nie jest odrębną jednostką, pojedynczym narzędziem. NIE! To tryby jednej potężnej maszyny, maszyny społecznej reprodukcji – a jeśli pozwalamy im trwać, sami jesteśmy trybami, narzędziami które fabrykują społeczeństwo. Czy chcesz być marnym trybem, sprzętem, narzędziem społecznego porządku?